Vorige week werd onze directeur Rob Huberts geïnterviewd over hoe RHTC omgaat met de corona-crisis. Het artikel is gepubliceerd op de website van een lokale krant hier in Nederland. Geïnteresseerd in het artikel? Lees het hier.
Rob, wie ben je en wat doe je? Ik ben Rob Huberts, getrouwd met Rietje Manders en wij hebben 4 kinderen, Inge, Tim, Esther en Roel. We hebben ook een kleinzoon Benjamin en nog een kleinkind onderweg. Ik heb een bedrijf, Rob Huberts Trade Company, afgekort RHTC. Mijn bedrijf heeft een werkplaatspers ontwikkeld die wij voornamelijk in Nederland laten produceren, maar ook werken wij samen met een fabriek in Spanje en Polen. Deze persen verkopen wij, met behulp van dealers, onder de merknaam Profi Press in 71 landen over de hele wereld. De persen worden gebruikt in auto- en truckgarages en in onderhoudswerkplaatsen in alle sectoren.
Op welke manier heeft het coronavirus invloed op je werk en privéleven? Toen duidelijk werd dat de coronacrisis een serieus probleem was, had ik nog goede moed. We hadden in het eerste kwartaal erg goed gedraaid. Er lagen nog verschillende mooie orders die nog geleverd moesten worden. In eerste instantie dacht dat ik dat het voor RHTC wel mee zou vallen. Maar dat viel zwaar tegen. Meteen in de eerste week vroegen klanten om uitstel van levering en zelfs annuleringen. De telefoon en mailverkeer vielen min of meer stil. Geen handel, geen orders. Sterker, omdat januari en februari goed liepen, hebben we extra goed ingekocht om de klant optimaal te kunnen bedienen. Maar nu er weinig of geen opdrachten komen hebben wij in verhouding een te hoge voorraad staan. De leveranciers willen betaald worden, maar de klanten stellen opdrachten en betalingen uit. Dan heb je een probleem. We werken wereldwijd. Als het in een werelddeel niet goed loopt, dan is er altijd wel een plek waar het wel goed verkoopt. Maar nu ligt alles stil. Dit heb ik nog nooit eerder meegemaakt. Dat heeft uiteraard ook meteen zijn weerslag op mijn privéleven. We zitten thuis. Ook mijn vrouw, die in het Radboudziekenhuis op het laboratorium werkt, mag er maar een dag per week naartoe.
Hoe ga je daarmee om? Het had weinig zin om het secretariaat op kantoor te houden. Dus heb ik de medewerkers verzocht thuis te werken, de website te updaten en een nieuwe prijslijst te maken voor de grootste beurs van oktober, die hopelijk wel doorgaat. Voor mijn werk, heb ik heel mijn leven de hele wereld afgereisd. Persoonlijk contact met mijn klant staat hoog in het vaandel. Nu reizen onmogelijk is, voeren we de gesprekken met klanten via Skype. We hebben een spreekkamer volledig hiervoor ingericht met een beweegbare camera, zodat ik ook kan inzoomen op de catalogus. Dat werkt wonderbaarlijk goed. In de toekomst zullen we ons veel vaker op deze manier gaan profileren en minder reizen. Dat scheelt gigantisch veel tijd en geld. Het thuis moeten zitten heeft ook zijn voordelen, omdat onze potentiële klanten nu meer tijd hebben om te surfen op internet en weten ze ons goed te vinden. We hebben veel aanvragen. Het moet nog blijken of deze aanvragen ook orders worden, maar een eerste stap in de goede richting is gezet.
Wat denk je dat deze crisis brengt voor de toekomst? Op dit moment is dat koffiedik kijken. Er is nog zoveel onzekerheid. De Technishow die in maart had moeten plaatsvinden is gepland voor september. Gaat die wel of niet door? Hoeveel potentiële klanten zullen er op afkomen? En wat zal dat concreet opleveren? En wat gaat de economie in Nederland en wereldwijd doen? Gaan bedrijven investeren in productiemachines of meer in marketing van de goederen die ze produceren? Nog een andere vraag die ons bezig houdt betreft kwaliteit – prijs. Onze concurrenten zitten in Azië en Turkije. Zij leveren een minder hoogwaardig product dan wij, maar de prijs is er ook naar. Gaan klanten kiezen voor prijs of voor kwaliteit? In ieder geval zijn we andere verkoopwijzen aan het testen. We willen niet alleen via dealers werken, maar, waar mogelijk, ook rechtstreeks digitaal. Dat levert een extra marge op. Daar gaan we de focus op leggen de komende tijd. Met handel is nooit iets zeker: de ene dag heb je niets en de andere dag heb je alles. Zo was het althans altijd.
En waar hoop je op? Natuurlijk hoop ik dat de wereldeconomie snel herstelt. 90% van onze handel is export. Maar ik durf wel te zeggen dat we klaar zijn voor een nieuwe start. We ontwikkelen een nieuwe catalogus en prijslijst, hebben de budgetten vastgesteld. Ik hoop dat RHTC gezond blijft, zodat ik het bedrijf kan overdragen aan mijn kinderen Esther en Tim binnen vijf jaar. We hebben in ieder geval een verschillende opdrachten uitstaan, die wel door gaan. Ook hebben we de laatste week weer elke dag een order gehad, wat de burger toch weer moed geeft. Wat ik al zei: de ene dag heb je niets en de andere dag heb je alles. Privé hoop ik uiteraard dat we allen gezond blijven. We houden ons strikt aan de RIVM-maatregelen. Verder leven wij zoals we altijd doen. Gelukkig hebben we een tuin en kunnen gewoon naar buiten. Wel hebben we besloten om geen grote privé-investeringen te gaan doen op korte termijn. Eerst zaken op orde. Ons privéleven hangt volledig af wat de economie gaat doen. Gaat het bedrijf voortvarend, dan wij ook. Zakt alles in, dan heeft het voor ons vergaande consequenties. Maar zolang we het kunnen volhouden en de kosten niet veel verder oplopen, dan ben ik een tevreden man.